หลายวันก่อน เห็นชาวต่างชาติผิวดำมาก
ที่ใครต่อใครเรียกว่า “นิโกร”
ขึ้นรถเมล์เอาตัวใหญ่มาทิ้งเบียดลงที่นั่งข้าง ๆ
กลิ่นตัวเขาทำให้นึกไปว่าถ้าไม่มีจมูกคงจะดี
แต่น้อยนิดของความรู้สึก...ดีใจ
ในโลกนี้มีคนดำกว่าตัวเอง
ครั้งยังเด็ก หรือแม้แต่ตอนนี้ยังโดน
เพื่อนพ้องผิวขาวกว่าล้อว่าเป็นเฉาก๊วย
เฉาก๊วยมีสีดำ เมื่อฟังประกอบสีหน้าล้อเลียนก็รู้สึกน้อยไปจนถึงเคือง
บางทีรู้สึกว่าตัวเองสกปรกอย่างบอกไม่ถูก
อยากล้อว่า “ไอ้ขาว” กลับไป ก็เกรงว่าจะเป็นคำชมมากกว่า
อยากลองล้อคนซึ่งนั่งข้างที่ดำกว่าว่า เฉาก๊วย ๆ แต่อาจจะไม่เข้าใจ
หรือไม่ก็ You black You black
แต่พอเห็นฝ่ามืออย่างกับอุ้งตีนช้างที่ใหญ่กว่าหัวตัวเองเสียอีก
ก็นึกเกรงว่าปากจะแตก
เลยถอดถอนความอยาก
นึกตลอดทางว่าเมื่อไหร่เขาจะถึงที่หมาย
หรือจะลงก่อนแล้วไปขึ้นรถคันใหม่ ไม่ ๆ อันนั้นก็จะสิ้นเปลืองเกินเหตุ
หรือจะไปนั่งที่นั่งอื่น ก็กลัวจะเป็นการแสดงท่าทีรังเกลียดกันเกินไป
ถ้าลุกไป เขาจะรู้สึกอย่างไร เมื่อรู้ว่ามีคนไม่ชอบ เขาคงจะน้อยใจ
ที่ทำได้คือกลั้นหายใจ
นึกไปว่าบนใบหน้ามีแต่ดวงตากับปาก
จมูกหายไปแล้ว
จู่ ๆ ก็นึกถึงราตรี
เธอกำลังจะมา
เธอเป็นเด็กหญิงในนวนิยายที่แต่งขึ้น
เธอมีผิวดำเหมือนเจ้าของกลิ่นตัวข้าง ๆ
จำได้ ตอนเขียน เห็นรอยยิ้มลอยได้ของเธอ
และบางช่วงบางตอนมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่โตนั้น
เธอน่ารักและน่าสงสาร
ทว่าผมไม่ได้เขียนให้เธอมีกลิ่นตัวเหมือนคนข้าง เคียง
ราตรี
เธอกำลังจะมา
หนังสือนวนิยายเรื่อง “ราตรี” กำลังจะมา
เดือนมีนานี้แล้ว ผมดีใจเหลือเกิน
พลางหายใจทางปากอยู่เนือง ๆ
นึกขอร้องให้คนใกล้ตัวในใจฝ่ายเดียวว่า...ลงจากรถไปเถอะ
